حسام عزیز ما

حسام اولین فرزند پدر و مادرش،زمانی که به دنیا امد یه پسر ریز بود که سرش پر بود از موهای مشکی ، تا چهل روزگی روز و شب گریه می کرد همه متعجب بودن که چرا این بچه انقدر بی تابی می کنه ،  بعد ها وقتی که 3 ساله شد و تونست غذا بخوره وقتی دیدند که دهانش به حد کافی  باز نمی شه برای اینکه بتونه قاشق غذا رو داخل دهانش کنن و رفتند دکتر ، دکتر تشخیص داد که عارضه مادر زادی هست و فک بالا و پایین حسام خیلی بیشتر از افراد عادی به هم جسبندگی دارند و گفت باید 5 ساله بشه تا بتونن عمل رو روش انجام بدهند.

وقتی که حسام 5 ساله بود اولین عمل جراحی روش انجام شد ، پیوند از دنده ، یه عمل سخت برای یک بچه 5 ساله ولی این عمل درمان قطعی کافی برای حسام ما نبود.

تا عمل بعدی که توی 12 سالگی انجام شد حسام با مشکلش دست و پنجه نرم کرد مشکل فک هنوز روی شکل ظاهری صورتش تاثیر نگذاشته بود دکترش رو عوض کردند تشخیص این دکتر چیز دیگری بود دکتر معتقد بود که حسام بعد از تولد توسط پرستاری که داشته حمامش می کرده یا لباس تنش می کرده یا هر کار دیگه ای از دست پرستار رها شده و ضربه خورده و گریه های شدیدش تا چهل روزگی هم به همین دلیل بوده شاید اگه اون پرستار می گفت که چه اتفاقی برای حسام افتاده کارش هیچ وقت به این جا ها نمی رسید.

 عمل دوم انجام شد ولی حسام با پزشکان همکاری نکرد و ورزش ها رو انجام نداد سلول ها دوباره شروع به استخوان سازی کردند و حسام به یک عمل دیگه احتیاج پیدا کرد.

عمل سوم که امیدوارم عمل اخر باشه به امید خدا فردا انجام میشه توی 16 سالگی حسام .

فقط از خدا می خوام که دیگه احتاج به عمل چهارم نباشه چون دیگه نه خودش نه پدر و مادرش طاقتش رو ندارند.

این بار دیگه توی اولین روزهای بعد ازعمل نمیرم ملاقاتش چون دلم نمی خواد وقتی با اون سر و صورت خونی باند پیچی شده دیدمش مثل عمل قبلی بزنم زیر گریه و هم حسام و هم بقیه رو ناراحت کنم صبرمی کنم تا حالش یه کم بهتر بشه و بعد برم.

فقط خدا کنه که این بار همکاری کنه.